Motivatie
Zoals je hebt kunnen lezen is het mijn passie om op creatieve wijze iets voor anderen te betekenen. Of dat overdag is voor een huwelijksceremonie of ’s-avonds voor een concert, in beide gevallen gaat het om een unieke beleving. Uniek in die zin, dat een concert nog wel eens kan worden herhaald maar een trouwceremonie niet. Dat moet met zekerheid “klinken als een klok”.
Ondertussen heb ik ervaren, dat ‘Babs-zijn' geen beroep is, geen baan is, en geen verplichting in loondienst verband. Wat is dan de drijfveer van een mens om BABS te zijn? Komt dat, omdat de babs die mensen, die hij/zij net een uurtje kent, het allerbeste van de wereld wil geven? Als men wel eens zegt: “oh, jij bent dus babs”, dan antwoord ik met een pertinent ‘NEE'. Ik BEN geen babs, ik VOEL mij babs. Of ik het vervolgens ook ben is aan anderen om te bepalen. Je bent iets, als het je vak is. ‘Babs-zijn' is geen vak, het lijkt meer een roeping. Een vak kun je leren, een vakman kun je worden, een babs ben je …. of je bent het niet . . . . .
Als babs ben je veelzijdig: soms ambtenaar, soms clown, soms filosoof, soms acteur, soms predikant en maatschappelijk werker, soms ceremoniemeester, soms een emotioneel mens en soms een afstandelijk schepsel. Babs-zijn is dus een waardevolle (vrije)tijdsbesteding, die ik direct zal beëindigen op de dag dat ik wakker wordt en denk: “hè bah, vandaag weer een huwelijk”. Ik hoop echter, dat die dag nog erg ver weg zal zijn, want voorlopig zeg ik nog steeds uit de grond van mijn hart: "JA, IK WIL !”
Lees meer >>
Waarom zei ik toen... "JA, IK WIL !!" ???
In het najaar van 1996 werd mij gevraagd, of ik na wilde denken over het aannemen van het ambt: ‘Buitengewoon Ambtenaar Burgerlijke Stand' in de gemeente Delft. Ik wilde daar eerst meer over weten. Betekende dit het gaan volgen van een lange cursus, het afleggen van examens, het bestuderen van ingewikkelde wetgeving en vooral ook het vooraf spelen van veel rollenspellen? Dan was mijn antwoord NEE. Die tijd had ik achter mij en ik verlangde daar bepaald niet naar terug. Het ging hier echter niet om een lange en ingewikkelde opleiding, het was een voorbereiding die te overzien was en dus zei ik: “Ja, ik wil” en er brak een leerzame tijd aan. Op een gegeven moment was het duidelijk wat er van mij werd verwacht en al snel daarna volgde de beëdiging door de Rechtbank en de benoeming door de gemeente. Zo kreeg ik in maart 1997 “mijn eerste huwelijk” toegezonden.
Op het moment, dat ik voor de eerste keer als Babs voor de trouwzaal stond om naar binnen te gaan kreeg ik dat bijzondere gevoel over mij: “wie ben ik, dat ik dit doen mag?” Gelukkig had ik na de huwelijksvoltrekking hetzelfde gevoel, zij het, dat ik mij tal van verbeteringen had voorgenomen. Daar is echter niet veel van terecht gekomen. Ik was toen mijzelf en ben dat gelukkig nog steeds gebleven.
Gestart in Delft volgde na twee maanden hetzelfde verzoek, maar nu van de gemeente Leidschendam. Het verwonderde mij, dat ik zo onverwacht in een ambt was gerold, waarin ik mij zo als een vis in het water voelde. Een functie, die echt als een tweede vel om mij heen bleek te zitten. Dat zal wellicht te maken hebben met het feit, dat ik mijn werkzaamheden doe vanuit mijzelf en niet als iemand anders. Daarbij richt ik mij geheel naar de wensen van het bruidspaar en de mogelijkheden, die zij mij bieden. Hun wens, idee en verhaal staan bij mij centraal en dan telt alleen, hoe ZIJ het hebben willen. En dat heeft geleid tot een mooi aantal gesloten huwelijken. Nee, het is geen totaal van 1100 huwelijken, het zijn 1100 keer 1 gesloten huwelijk, met nog steeds mijn eigen verwondering: wie ben ik, dat ik dit doen mag?
Lees meer >>
